New year, new me zeggen ze wel eens. Maar ik blijf lekker mezelf, net zoals ik dat in 2022 ook heb gedaan. Want als ik mezelf ben, geef ik zin aan mijn eigen leven en indirect ook aan dat van anderen.
Het heeft me heel wat jaren gekost om mezelf te mogen zijn van mezelf, van mijn eigenste ik. In dat proces heb ik veel geleerd over de omstandigheden waarin ik groot ben geworden en hoe dat heeft geleid tot sommige problemen die ik ervoer tijdens het groter worden. Ik noem ze ook wel groeipijntjes. Die omstandigheden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Dus ben ik die heel erg dankbaar en koester ik enorm.
Ik ben geboren in 1986 (dat maakt me inderdaad 27 jaar oud, ja) in een klein dorpje in Brabant. Als kind van een immigrant was ik dubbelbloed. Ik leg daarbij de nadruk op 'was', want nu ben ik gewoon Chris (story for another time).
Als kind speelde ik graag met barbies, paarden en alles wat meisjesachtig was. Mijn broer speelde met lego, auto's en alles wat jongensachtig was. Of dat dat uit vrije keuze was, of gewoon het enige wat mijn ouders voor handen hadden, weet ik niet. Ik denk dat men zich toen nog niet zo bewust was van genderneutraal speelgoed. En na een tijdje ben je als kind en ouders zo geconditioneerd dat je het niet eens belangrijk vindt.
Uiteindelijk belandden al die prachtig nette, en vooral dure barbiepoppen op één hoop. Haren afgeknipt en gekleurd met viltstiften, knopnaalden door het gezicht die piercings moesten voorstellen, tatoeages getekend op benen en armen. Arme mam en pap maakten zich zorgen. Achteraf gezien was dit al een teken...
Toen ik wat ouder werd wilde ik meer gaan experimenteren met verschillende stijlen kleding, make-up en alles wat daarbij komt kijken. Dit waren mijn ouders (als van de oude stempel dat ze zijn) he-le-maal niet gewend. Op vroege leeftijd kreeg ik een bijbaantje en van dat eerste geld kocht ik een hele wijde skatebroek. En omdat mijn moeder me veel liever zag lopen in kanten bloemetjesjurken vond ze het echt drie keer niks. De spanning van 'anders' zijn trok mij enorm. In het kleine dorp waar ik vandaan kom was het ook niet zo moeilijk om anders te zijn.
Maar ik was al anders..... ik had een ander uiterlijk, ik was niet wit, ik had spleetogen en zwart paardenhaar dat overal heen piekte. Maar pas op dat moment begon ik mijn 'anders zijn' te omarmen.
Als ik erop terug kijk, geniet ik met volle teugen van dit proces. Uiteindelijk loop ik er nu ietwat fatsoenlijker bij (volgens mijn moeder) en heb ik schoonheid gevonden in mijn natuurlijke uiterlijk. De spanning van 'anders' willen zijn is vervaagd. Ik heb geleerd om mezelf te zijn, en dat te waarderen. Heerlijk vind ik die zelfexpressie van kleine en grote mensen. Wees vooral lekker jezelf, ook al is dat met twee verschillende sokken, wild punkhaar, of in je spaanse jurk die achterstevoren zit.
Wat betekent het voor me nu om 'anders' te zijn?.... Eigenlijk niks meer, ik voel me ook niet meer anders. Ik voel me gewoon.... mezelf! En of dat 'anders' is, boeit me niet zo. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat iedereen anders is. En degene die denkt dat hij/zij vooral niet 'anders' mag zijn, nog veel groeipijntjes mag hebben.
Jezelf zijn heeft denk ik veel te maken met authentiek zijn. 'Elk kind wil gezien worden zoals hij of zij echt is' schrijft Susan Bögels in haar boek 'Mindful opvoeden in een druk bestaan'. Een van de opvoedingsidealen van Ollibob is daarom ook 'Onvoorwaardelijk jezelf kunnen zijn'. Want dat is toch echt wel het leukste van alles!