Het is herfstvakantie. En ik zit met een dikke wollen das, dikke wollen trui en wollen omslagkleed aan mijn eerste bak thee van deze ochtend. Ik heb de allergrootste mok uit mijn keukenkast getrokken, omdat ik mijn eerste blog wilde schrijven. Ja... ik... een blogschrijver. 'Een blok hout kunde krijgen', zou ik heel brabants zeggen. Want ja, mezelf zichtbaar maken in de community van speelgoed is iets waar niemand op zit te wachten. Althans dat denk ik. Familie zegt: 'Schrijf alsof niemand het zou lezen. Vrienden zeggen:' Wees jezelf, je kletst altijd zo spontaan, doe dat ook op papier!'. De angst voor fouten in spelling, spreektaal en zinsopbouw vormen een blokkade om te schrijven zoals ik ben.
Maar toch, ik had ooit een droom om een community van ouders op te richten met Ollibob. Daar hoort een goeie blog bij. Maar wat heb ik te delen? Wat heeft Ollibob te delen vraag ik mezelf dan af? Want die vraag hangt nauw samen met de eerste ik-vraag. Ik en Ollibob zijn onlosmakelijk van elkaar. Want Ollibob is mijn kindje. Ik heb zelf nog geen kinderen, dus ik weet niet hoe dat voelt om een kind vast te houden en het van mij te noemen. Maar Ollibob is wel hetgeen wat het dichtstbij dat gevoel komt... denk ik dan.
Ik dwaal af met mijn gedachten en kom in een werkvermijdende modus. Ik blader door een dikke (dikte telefoonboek van vroeger) catalogus van een bekende en grote speelgoeddistributeur. Op de voorkant ligt er een kind in het hooi met een strohalm in haar mond. Het kind is wit. Ik blader rustig verder en zie poppen, groot en klein. Van hout en van stof... ze hebben allemaal 1 ding gemeen. Ze zijn wit. Ook zie ik veel kindermodelletjes.. ook al wit. Baby's die dolgelukkig onder zo'n speelraam liggen... ook al wit. Ridders in stoere outfits rondom een duurzaam houten kasteel... ook al wit. Hoe verder ik blader en de zoveelste witte baby met haar duurzaam houten telraam van fsc keurmerk zie, hoe bozer ik word. Dan begin ik boos te bladeren en te tellen hoeveel gekleurde poppen of babymodelletjes zie. Want ik wil de feiten weten, de nummers en getallen! Het duurt me eeuwen voordat ik het boek door heb gespit. Bij de sectie 'puzzels' zie ik alleen maar witte kinderen afgebeeld op de tekeningen van de puzzels. Mijn frustatie wordt groter en groter, en ik blader zo hard dat ik de bladzijden er bijna uitscheur. Ik ben op pagina 249 en heb welgeteld nog maar 1 gekleurde pop gezien..... En daar blijft het dan ook bij voor de rest van de catalogus.
Ik vraag me af wat de reden hiervoor is. Dan heb ik het nog niet over de speelgoedwereld op Instagram. Voor de sfeerbeelden van het speelgoed, worden geloof ik alleen witte kindmodellen ingezet. Mijn instagram feed lijkt wel een parade van witte kinderen die spelen met duurzaam speelgoed. Het lijkt alsof er geen markt is voor duurzaam speelgoed voor mensen van kleur. Of misschien is dat niet het target audience van de speelgoedwinkels.
Het impliciete racisme viert al zolang zijn hoogtij, daar MOET verandering in komen. Sunny Bergman heeft een onderzoek onder kinderen gedaan over impliciet racisme. Dertig kinderen moesten kiezen tussen een gekleurde of witte pop op vragen als: 'Welke baby is het slimst? Welke baby is het mooist?'. En driekwart van die groep verkoos de witte baby boven de gekleurde baby. Dat zijn weerzinwekkende uitslagen. Ik gruwel van die uitslagen. Dat kunnen we echt wel beter als speelgoedretailers.
Ik denk dat ik dat te delen heb met Ollibob: Inclusiviteit en het tegen gaan van impliciete racisme bij kinderen. Zelf speelde ik vreselijk veel met barbiepoppen, maar zag mezelf nooit terug in die poppen. Ik zag een witte pop met het perfecte figuur en het prachtige blonde haar. Niet deze droge bos zwarte haar die ik een vogelnest noem. Ik wil het veranderen, ik wil ervoor zorgen dat elke ouder zich welkom voelt bij Ollibob.
Laten we samen daar voor gaan!